ضرورت ارتباطات بین‌المللی میان مراکز علمی، فناوری و صنعتی

پس از جنگ جهانی دوم و به دنبال آن آغاز جنگ سرد، توجه کشورهای جهان به علم و فناوری دوچندان شد، چنانکه پيشرفت در علم و فناوری از پيچيدگیهای خاص خود برخوردار گشت. امور پژوهشی نيازمند بودجه های کلان، منابع انسانی متخصص در حد وسيع و در رشته های گوناگون، تجهيزات و و سايل پيچيده شد که در بسياری از موارد تامين آنها از عهده يک کشور خارج بود. اين مو ضوع سبب شد تا کشورها به همکاری در زمينه های علوم و فناوری روی آورند و سازمانها و مراکز علمی پژوهشی منطقه ای و بين المللی تاسيس شوند.

با مطالعه سابقه توسعه كشورهاي در حال توسعه، خصوصا كشورهاي شرق آسيا ملاحظه مي شود كه آنها در مسير توسعه، بنيان تكنولوژي كشور خود را از طريق انتقال آن از ساير كشورهاي توسعه يافته، تقويت كرده اند و سپس با ايجاد زيربناي اقتصادي مناسب، درصدد تقويت مراكز دانشگاهي و پژوهشي خود برآمده اند.